Λαρυγγίτιδα

Με τον όρο λαρυγγίτιδα αναφερόμαστε στη φλεγμονή της περιοχής του λάρυγγα, δηλαδή της περιοχής των φωνητικών χορδών. Συνήθως αλλά όχι αποκλειστικά προκαλείται από ιογενείς λοιμώξεις και σπανιότερα στα πλαίσια αλλεργικής αντίδρασης, υποκείμενου άσθματος ή γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.

Ο βήχας έχει χαρακτηριστική χροιά, είναι ηχηρός, ξηρός και θυμίζει γάβγισμα σκύλου με συνοδό βράγχος φωνής και σε σοβαρότερες περιπτώσεις δυσκολία και θόρυβο κατά τη διάρκεια της εισπνοής. Όταν ο θόρυβος στην εισπνοή είναι ακουστός στην ηρεμία συγκριτικά με το θόρυβο που ακούγεται μόνο στο κλάμμα, υποδηλώνει ακόμα βαρύτερη λαρυγγίτιδα.

Ορισμένες φορές παρερμηνεύεται ως λαρυγγικός βήχας που οφείλεται σε παθήσεις της τραχείας όπως σε περίπτωση μαλάκυνσης του τοιχώματος αυτής οπότε και ο βήχας του παιδιού ακούγεται ως λαρυγγικός παρότι δεν πάσχει ο λάρυγγας και όπως είναι φυσικό η αντιμετώπιση πρέπει να είναι διαφορετική.

Όταν ένα παιδί εμφανίσει άτυπα συμπτώματα από πλευράς ηλικίας, βαρύτητας νόσου ή υποτροπιάζοντα επεισόδια χρήζει περαιτέρω ελέγχου για αποκλεισμό υποκείμενου αιτίου για τις λαρυγγίτιδες που εμφανίζει.

Η μικρή ηλικία του παιδιού (<6 μηνών), η αναπνευστική δυσκολία στην εισπνοή, ο υψηλός πυρετός, η ανησυχία και ακόμα περισσότερο η υπνηλία και η κόπωση όπως και η δυσκολία κατάποσης του σάλιου με επακόλουθη σιελόρροια αποτελούν ενδείξεις ότι το παιδί χρειάζεται άμεσα εκτίμηση και ιατρική παρέμβαση.

Από πλευράς θεραπείας η παραμονή του παιδιού σε ηρεμία, χωρίς να κλαίει, σε ψυχρό περιβάλλον με υγρασία είναι συνήθως αρκετή. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις χορηγούνται κορτικοειδή σε σταγόνες εφάπαξ, εισπνεόμενη αδρεναλίνη ή και εισπνεόμενα κορτικοειδή. Σε παιδιά με επιβαρυμένη εικόνα συχνά κρίνεται απαραίτητη η εισαγωγή στο νοσοκομείο για 1-2 24ωρα έως ότου παρέλθει ο κίνδυνος απόφραξης του ανώτερου αεραγωγού.